Her Şey Boşluktur

Yıllardır bu şeyi anlatmaya çalışıyormuşum,
Bu sabah evden çıktığım anda tam anlamıyla kavradım.
Anlatılamaz bir şeyi anlatmaya çalıştığım için bitmiyor,
Rüyamda, yolda, yemek yerken bile devam ediyor,
Hiç bir ses, hiç bir yazı anlatmaya yetmiyor,
...
Yetemez de.
...
Bazı şeyleri anlatmanın hiç bir yolu yok artık bundan eminim.
Söylenen her ne olursa olsun dinleyen o şeyi yaşamadıysa...
Tüm sözler ağzıdan çıkan anlamsız ses yumaklarından farksız...
En güzel şarkıyı da söyleseniz, en güzel yazıyı da yazsanız, en iyi öğütü de verseniz...
Ortak bir his yaşanmamışsa, saatler, sayfalar dolusu muhteşem anlatımlar bile boşa...
...
Desem ki üzülecek hiç bir şey yok,
Aynı mutlu da olunacak bir şey olmadığı gibi.
Doğru yok,
Yanlış yok.
Kural yok.
Hata yok.
Benlik yok.
Kimlik yok.
Dün yok.
Yarın yok.
Bugün yok.
Yok...
Yokluk...
Yokluk ve başka türlü bir varlık...aynı anda
Nasıl anlatılabilir?
Ben diye, siz diye bir şey hiç olmadığı nasıl havada kalmadan söylenebilir?
Huzurlu, çok huzurlu bir, “tek olmayış”, durumu nasıl en hakkıyla telafuz edilebilir?
Her şeyin bir olduğu, zamanın olmadığı,
Dengenin aslında hiç bozulmadığı,
Bozulamayacağı...buna gücümüzün yetmeyeceği...
Bir zihne, plana, akıl yürütmeye, çözmeye ihtiyacımızın olmadığı...
Düşüncenin gerisinde...içeride... kararı veren, hareketi yapan başka bir güç olduğu...
Gerçeğin o olduğu
Nasıl anlatılabilir?
...
Anlatılamaz biliyorum,
Ama hala inatçı bir kedi gibi yumakla boğuşuyorum,
Vazgeçemiyorum, susamıyorum.
Aslında “Her şey boşluktur”dan öte söylemek istediğim hiç bir şey yok içimde.
Her şey sonsuz “dolu” bir boşluktur.
Kendi içinde çalkalanır durur.
Anlattığı şey özgürlüktür.
Anlatmanın tek yoluysa sessizlik.