Şimdi komik geliyor,
Eskiden karanlıktan korkardım,
...
O akşamı net hatırlıyorum,
Çok gençtim ama inat ettim,
Hayatımda zayıflıkara yer yoktu.
Arka bahçeye çıktım,
Hava soğuktu,
Her yer zifiri karanlıktı,
Bahçenin ortasında dikilmeye karar verdim.
Ne olacaksa olsun istedim.
İlk bir kaç dakika zordu sadece,
Hepsi o kadar.
Eve dön diye diretiyordu o aptal ses,
Dinlemedim.
Sonra garip bir şey oldu,
İçinde durdukça karanlıkla bir olmaya başlamıştım.
Burası korkmam gereken yer değildi.
...
Burası diye bir şey yoktu ki...
Karanlık dışarıdan bakana karanlıktı,
İçindekine yoldaş.
Her şeyi örtüyor gizliyordu.
Burada her şey birdi, siyahtı,
Tekti.
Ben kalmamıştı bir müddet sonra.
Sadece biz vardı.
Korku değildi hissettiğim, çoktan gitmişti
Artık korkulanın bir parçasıydım,
İnsanların korku dediği şeyin kendisiydim.
...
Yarım saat sonra eve dönüp aydınlık salona bir anda girince,
Işıktan ölesiye korktuğumu hatırlıyorum.
Sonra yavaş yavaş sakinleştim, ona da alıştım.
Başta anlamadım,
Korkunun kendisi olmuştum az önce
Nasıl korkuyordum yine de?
...
Cevap geçişte saklanmıştı...
Sabit tek bir noktadan baktığımızda göremediklerimiz, yaşamadıklarımız, alışmadıklarımız
Yani dışarıdakiler korkulandı, garipsenendi.
Aydınlık da karanlık için korkulan olmuştu.
“Alışmak” dedim kendi kendime.
İşte bütün mesele bu,
Alışmak, alıştırmak, alışkanlıklar...
İnsanın doğasındaydı bunlar,
Bunu kullanmayı bilen insanı hayvanı...
Kediyi köpeği aslanı her şeyi yönetebilir... herkesi yönlendirebilirdi.
...
Her şey değişti o akşam.
Karanlık korkumu yenmek için çıktım dışarı,
İçeri girdiğimde kazandığımsa korkulacak olanın sabitlenmiş bir zihin olduğu gerçeğiydi.
Her şey,
Tüm bu içinde yaşadığımız kurallar, doğrular, yanlışlar...
Yargılar,
Anlamsızdı.
Konuşulup tartışılacak tek bir şey dahi yoktu.
Ağzıdan çıkan her şey sadece başka birer bakış açısıydı,
Tek yol;
Daha yukarıdan,
Çok daha yukarıdan bakabilecek bir üst bilinçti.
Aramaya karar verdim.
0 yorum:
Yorum Gönder