Günaydın,
Bugün çok erken kalktım. Sonuçta bir buçuk yıldır beklediğim gün bugün,
Ayrılık günü.
Yalan değil epey duygusal başladım sabaha.
Evden çıkmadan rutin olarak yaptığım şeylere çok daha fazla dikkat ettim. Daha çok yaşamak, son bir kez daha hissetmek istedim o aynılıkları.
Uyandığımda kafamda Sezen Aksu’dan “kalbim ege’de kaldı” çalıyordu. Onu dinledim çok koyu bir kahve eşliğinde.
Ardından son kez motoruma atladım,
Ama bu sefer çok yavaş sürdüm.
Yolları, binaları, insanları izledim.
Ofise vardığımda içeride kimse yoktu, kapıyı açtım, sessizdi.
Şimdi başkasının oturduğu masamla vedalaştım.
Sonra o duygusallık uçtu gitti...
Yaşanması gerekiyordu,
Yaşandı
Bitti.
Kafamda şenlikler başladı,
Aslında Pazartesi yeni başlayacağım yerde işler nasıl olacak en ufak bir fikrim yok.
Çok mu yoğun? Çok mu ağır? Daha da mı sıkıcı?
Hiç bir önemi yok bunların.
Daha iyi ya da değil, sonuçta orası burası olmayacak.
Nereye gittiğimi bilmiyorum...
Zaten gerçekte kim biliyor ki?
Ama ardımda neyi bıraktığımın fazlasıyla farkındayım.
Bu bile gülümseyebilmem için yeterli.
Bu sabah bana hiç bir şeyin güven vermesi gerekmiyor,
Vermesin de...
Aradığım şey bu değil.
Bugün bana güç katan şey,
Hareket.
Yeniden başka bir kalabalığın arasında tek başıma,
Belki yeni başka buhranlarla,
Belki yeni sıkıntılarla,
Belki de yeni coşkularla...
Biliyorum bugün beni mutlu eden şey,
Macera.
Yarın bu da olmassa bir başkası,
O da olmazsa onun da canı cehenneme diyebilme gücüm.
...
Benim gerçeğimde görmezden gelmek yok,
Ayıp yok,
Saklanmak yok,
Pazartesi bir başka rutin hayat daha başlayacak, orası muhakkak.
Ama onu da emip,
Kurutup,
Eskitene kadar,
En azından adı hala
Yeni olacak.
...
Sol elimin altında kedim,
Önümde dostlarım,
Sağımda rakım olsun,
Bu akşam bir bilinmezliğin kutlaması yapılacak.
0 yorum:
Yorum Gönder