Kafes

Duyuyor musunuz bu pis, paslı demir parmaklıklara her vurduğumda çıkan sesi?
Duyuyor musunuz o metalik, soğuk, huzursuz, iğrenç tizi?
...
Uyum sağlaymış...
Canı kopup cehenneme gitsin bu cümleyi kuran her zavallı bireyin.
Benim tek adaptasyonum ruhuma,
Benim tek sadakatim kendime.
Değil öfke,
Hatalar değil,
Yanlışlıklar, yaşanmışlıklar değil bu içimdeki hırsın nedeni.
Umutsuzluk değil,
Ümitsizlik asla değil, hiç değil,
Olamaz da,
Sebep başlı başına burada olmamam gerekliliği.
...
Durmaksızın o köşeden öbürüne dolanan,
Bir tek gün bile oturmayan,
Salmayan,
Bu siktiriboktan kafese bir an alışmayan,
Alışmayacak olan,
Bahşedilmiş leziz yemekleri tek bir gün bile sevmeyen,
Hürmet etmeyen, minnet duymayan, kabullenmeyen
Sadece gözlerinizin içine bakan,
...
Bir an,
Bir saniye bile kırpmayan, duraksamayan
Aç gözlü, acımasız, koca bir kediyim ben.
Tek sebep bu,
Tek sebep benim doğam.
...
İsteyen istediğini yapsın uyumunu sağlasın,
Ama lanet çenesini bundan sonra kapalı tutsun,
Bir kez daha ufacık olsun açmasın.
...
Bitmedi bu yaşam, bitmeyecek ve durmayacak da ben söyleyene kadar.
Dinmeyecek boğazımın sonundan kopup gelen o hırıltılı derin ses.
Pes etmeyecek bu yükselip alçalan ateşli göğsümdeki nefes.
Bu kafes parçalanacak.
Ve ben öyle ya da böyle tekrar özgür olacağım.