Dönüp yarısı kırık aynaya baktığımda gördüğüm kişi
Alabildiğine üşütüyor beni.
Olduğum şey, dönüştüğüm kişi,
Daha önce çok tiksindiğim, korktuğum biri
Her yağmur damlasında ölüyor olduğumu hatırlatan bir ürperti hissediyorum sırtımı aşıp yukarıya doğru tırmanan
Yaşamak...
Denize doğru akıp gitmek değil de
Sanki daha çok tıkanıp kalmak gibi bir apartman logarında
Bitmek bilmeyen kahverengi bir durağanlıkmışcasına
Bir acı tekmeliyor midemi
Öl geber dercesine hırslı, kararlı, şiddetli,
Bir garip ekşilik bu boğazımı parçalayıp geçen
Gözlerimi yaşartıyor dedikleri,
Al işte bu sen olmanın bedeli.
Yıkılma eşiğinde son sallantılarımmış gibi geliyor bana bugünler,
Son buymuş,
Bir daha hiç dikilemeyecekmişim gibi
Gücümü kaybediyor olduğum gerçek.
Çok gerçek,
Gıcırdayan mafsallarım, yüzeye çıkmış damarlarım,
Çürümeye yüz tuttuğum gerçek,
Bulunduğum yer belli ki yıkılmak üzere olan bir eşik,
Altında durmaksa değil tabiki mesele,
Geçip devam etmek,
Boşa savrulup yürümek,
İstemiyorum artık bir santim olsun öteye gitmek.
Bu kiriş kırılsın,
Bu dünya yıkılsın
Yok olsun adı batsın, yüce ya da düşmüş her ne varsa önümde
Gerekirse kendi ellerimle,
Tüm gücümle,
Her amansız çekiç darbemle,
Ne zaman başladı hatırlamıyorum
Hangi mekandı bilemiyorum
Sanki başlangıçtı
İlk soluduğum nefese saklanmıştı
Baştan sona buradaydı
Başından bu yana benimle,
Ben olmak,
...
Başlı başına bir mesele.
0 yorum:
Yorum Gönder