V for

Salonda iki arkadaş konuşuyorlardı. Spor sonrası başka bir arkadaşlarıyla bulaşacaklarmış. Bu 3.arkadaş buluşacakları yer konusunda çekingen davranıyormuş.
Uzun boylu olan diğerine dönüp;
-Ahmet Özdilek’te buluşmayalım diyor.
-Neden?
-Zorlu’da buluşalım diyor.
-İyi de neden?
-Zorlu yeniymiş orayı patlatmazlarmış.
-Kafayı mı yemiş orayı patlatan orayı da patlatır.
-Yaparlar mı lan gerçekten?
-Bilmiyorum.
-Buluşup eve mi gitsek?
-Olabilir.
Ne karara vardılar bilemiyorum ama şaka yapmıyorlardı.
Telaşlıydılar.
Bugünlerde sırt çantasıyla dolaşmak bile artık bir sorun haline gelmeye başladı. İnsanlar garip bakıyor. Acaba mı diye süzüyorlar sizi. Göz göze gelip anlamaya çalışıyorlar bomba olup olmadığınızı... Vay be bunu da gördük ya, artık ne diyeceğimi bilemiyorum.
İnsanlar birbirlerine acaba patlar mı diye bakmaya başladılar. Korkuyorlar.
Arkadaşımın annesi her sabah tembihliyormuş. Eminim ki sizinki de öyledir.
-Ama oğlum dikkat et.
-Neye edeyim anne?
Tam olarak neye dikkat edeceğini bilen var mı gerçekten? Hangi birine? X ışınlı gözlerimiz mi var? Nasıl anlayacağız bombayı, silahı?
Paranoyak ettiler hepimizi.
Benim annem de aynı. Tarih boyunca motosiklete binmemi istemeyen kadın, 2 gündür aman motosikletle git sağa sola diye tutturdu. Anladım ki ona göre motosiklet kazasında ölme riskim artık sokakta ölmemden çok daha düşük.
Ölümlerden ölüm seç Batu. Patlamadım ama ezildim anne. Bu da bir şey tabi. Aza kanaat etmek lazım.
Başka bir arkadaşım bugün kapıdan “MİLLİ OLDUMMM” diyerek girdi.
Hayırdır abi ilk düzüş mü diye sordum. Yok dedi.
-Beni de yolda çevirdiler sonunda. Arabada bomba aradılar.
-Hayırlı olsun tebrik ederim.
-Yalnız klimayı çok açmışım fena terlemişim. Polis cins cins baktı. Gerildim.
-Alışırsın.
Alıştırırlar adamı.
Bombacı ölecek ya stresli olurmuş o hesap.
Yani terlemeyin de arkadaşlar. Hedef olursunuz. Öte yandan arkadaşımın bunu anlatırken ki yüz ifadesi olaydan daha ilginçti.
Gülüyordu, keyifliydi. Yedi sanırım o da kafayı.
Dün dedikodu çıktı biliyorsunuz. Evden çıkmayın diye. 20sinde ortalık kan gölü olacakmış. Bilmem kaç tane kalaşnikof bulunmuş. Daha da varmış da bir şeyler bir şeyler işte.
Cümle alem planları iptal etti. Millet eşim çocuğum ölmesin diye evde oturup beklemeye karar verdi.
Sinemaya gidecektik.. yemek yiyecektik.. temiz hava alacaktık?
Yok babacım olmaz allah muhafaza patlarız. Haftaya gideriz artık. Tehlike geçince.
Tehlikenin geçmesi, bayılıyorum bu konsepte. Tren değil ki bu. Geçip gitmiyor. Gayet burada her daim tepemizde. Hiç bir şey geçmeyecek, bitmeyecek. Devam eden süre gelen bir film bu sadece.
Sabah perdeyi açıyoruz karşımızda korku cumhuriyeti filmi.
Patlayan patlıyor. Patlamayan patlamayı bekliyor. Patlayanın yakını patlamaktan beter oluyor.
Az umursayanı en iyi ihtimalle düşünürken çatlıyor.
Cam kenarına oturmaya çekiniyor insanlar.
Anne telaşlı, baba telaşlı, sevgili telaşlı. Cümle alem telaşlı.
İyi be bugün de ölmedik deyip eve giriyoruz. Şükredip eyvallah ediyoruz.
Perde kapanıyor ama film bitmiyor. Ufak bir ara sadece.
Sabah kaldığımız yerden devam ediyoruz.
Bu kez, "olmazsam yıkılır burası diyor". Oturup dinliyoruz. Sıçtıkça sıçıyor bir tekme atamıyorlar.
Bazılarımız ölüyor yine, bazılarımız ölmüyor, bazılarımız ufaktan delirmeye başlıyor.
Yatıyor kalkıyoruz.
Yok.
Yine geçmiyor.
En şekilsiz objelerden seçilip bir araya getirilmiş 5000 parçalı yapboz gibiyiz. Beter her köşemiz.
Durmuyor bastırdıkça bastırıyorlar, verdikçe veriyorlar.
Birileri verdikçe veriyor ayarı.
Verdikçe veriyor
Ar damarında kapanmayan çatlak var.
Verdikçe veriyor
Verdikçe veriyor
“V for Verdikçe veriyor” lanet filmin adı.
Neyse ki sonu belli.