Huyu değişmez umudun.
Olasılıkları tükenince bu müsamerenin,
Son perdede ortaya çıkar gözü kör olasıca.
Bittim bitiyorum aha işte gidiyorum deyip,
Yere devrildiğinde değil.
Sahiden çöküp kaldığında ufukta belirir.
Kış günü sıcak palto gibi gelir,
Kalbi ağlayan çocuğun annesi kadar şefkatlidir.
Çamurlu yüzünü siler.
Aklını alır yerine sarı çiçekler koyar.
Çünkü bilir inançsız akıl yalnız karanlıklarda dolaşır.
Yukarı der.
Bak burada ne var.
Güneşi yıldızı izletir.
Soluğunu geri verir.
Yanağından öper.
Debelen, kımılda, kanma,
İt, ötele, reddet burası orası hayatın ucu,
Biraz daha gayret yalvarırım,
Kaydır ayağı, bitir yalanı.
Ne oldu neden durdun neden gülüyorsun?
Yine çok geç kaldık değil mi?
Unutturdu sana.
Unutturdu acını.
Unutturdu geçmişi.
Az önce küfrettiğin yaşam,
Yine oldu sarıldığın anaç yorgan.
Köpüğü hala üstünde bak tükürüğünün,
Ama utanmadan çöküp yalayacaksın az sonra.
Sağlamasını dahi yapıp çoktan bitirdiklerin,
Onca bildiklerin.
Lanet olsun tüm o emin oldukların.
Şimdi izle dönecekler gerisin geri başa.
Ve olacaklar yine görmediklerin.
Sil baştan tecrübelerin.
Unut gitsin, tez oldu mutlak sonucun.
Çok yaşa ve hiç ölme dedi tanrı sana.
Kıyısına götürüp uçurumun, ipiyle geri çekti seni.
Cehaletin sarmaşıklarıyla kapladı omurilik kökünü.
Bilmezliğin huzuru,
Umudun ateşiyle sevişti.
Varolabilmenin sahte ümidi dölledi ruhunu.
Gitmedin gidemedin,
Defolup ölemedin.
0 yorum:
Yorum Gönder