Silkelen ve Kalk

Zor bir gündü.
Dün de.
Ondan önceki gün de.
Hepsi zordu.
Fazlasıyla yordu.
Kapıdan girdiğim anda dedim ki,
Artık yeter Batu.
Karar ver.
Tamam mı?
Devam mı?
Tamamsa buraya kadardı,
Yok değilse...
Hareket şarttı.
...
Bir kez daha anladım,
Ben için bir vazgeçiş yok.
...
Sordum kendi kendime,
Acaba bu yaşıma nasıl oldu da gelebildim?
Bu kadar istemediğim halde nasıl oldu da bir baltaya sap olabildim?
Aranıza karışabildim?
...
Bir nedeni yoktu.
Yürüdüm geldim işte.
Yapmam gerekiyordu yaptım, oldu.
...
Neden zaten buydu.
Yürümeyi biliyordum,
Her şart altında,
Hayatta kalmak benim uzmanlık alanımdı.
...
Hoşuma gitti bu düşünce,
Kendimi biraz daha ajite ettim;
Burası kimin evi lan dedim bağırarak.
Kimin yaşamı bu?
Bu çektiğim hanginizin acısı?
...
Benim.
Sadece benimdi.
Hep benimdi.
Her şey benimdi.
Her şey hep...
Hep,
Ama,
Hep
BENDİM.
...
Bir yardım asla gelmeyecekti.
Hiç gelmezdi.
Babamın ilk öğütüydü;
Hayat böyleydi.
Ya tek başına başa çıkardın bir şeylerle,
Ya geberir giderdin kendi köşende.
Çok görmüştüm,
Çok yaşamıştım,
O kadar çok yaşamıştım ki,
Sonunda kendi kendimin tanrısı oldum.
...
Bana benimkinden başka bir el uzatılmadı,
Uzatılmazdı.
...
Tek yakarılmaya değer olan,
Yine bendim.
...
Hadi o zaman dedim seni gidi düşmüş tanrı.
Silkelen ve kalk,
Toparlan ve yüksel,
Amaç sadece meydan okumak.
...
Bir kez daha haykır;
“Her şeyin canı,
Cehennemin en derin köşesine”.