Tüm Fotoğraflardaki Adam

Cuma kahvaltılarımız var şirkette. Her hafta üç dört kişi şeçiliyor, seçilenler o gün daha erken şirkete gelip hazırlıyorlar kahvaltıyı.

Hazırlama dediğim kesme yerleştirme işlemi. Peynir, zeytin, domates, salatalık, poğaça, simit, vesaireyi doğrayıp servis tabaklarına yerleştiriyoruz sonra da hazırladıklarımızın arkasına geçip fotoğraf çektiriyoruz.

Yüzlerde kocaman bir gülümseme elbette. Ardından çekilen fotoğraf kurumsal mesajlaşma programımız aracılığıyla tüm kullanıcılara gönderiliyor. Altına da bir mesaj iliştiriyoruz.

-Kahvaltı hazırrr…

Ben hemen her fotoğrafta varım. O hafta seçilmemiş olsam da ordayım. Ki sanırım beni artık özellikle seçmiyorlar, orada olacağımı zaten biliyorlar. Haklılar da.

Bu arada şirkete her erken gelen illa yardım edecek diye bir kural yok. Yani kimsenin bana bunu zorla yaptırdığını söylemiyorum. Sitem de etmiyorum.

Uyuyamadığım, erken kalktığım için her sabah orada olduğum düşünülüyor.

Pek doğru düşünülmüyor.

Bazen haftanın seçilenleri geç geliyor ya da top yekün gelemiyor.

Olabilir.

Eş var sevgili var, olabilir.

Çocuğun aşı günü de gelmiş olabilir.

Elbette ki bulunulması gereken daha anlamlı bir yer olabilir.

..

Bense mutfakta olmalıyım.Daha çok domates ve salatalık kesmeli, üstlerinde zeytinyağını özenle gezdirmeli, sakinleşmeliyim.

Öğle tatillerinde de basket sahasında olmam gerekiyor. Birileri varsa ne ala, yoksa tek başıma.

Hava on derece, beş derece, yok derece. Yağmur, kar, buz, fırtına… Önemli yok hiçbirinin.

Sahada olmalıyım. Daha derin ve yavaş nefesler almalı, topa, potaya, ciğerimi yakan havaya odaklanmalı. Şimdide kalmalıyım.

Akşamları da geç dönmeliyim eve. Bana kalsa hiç dönmem gerçi. Ama Pötüpöt var. Miyavlar, ağlar, mama ister. Yine de işten sonra spor salonundayım. Çok zaman harcıyorum orada da.  Ağırdan alıyorum tüm lanet olasıca hareketleri. Sıklıkla da fazladan bir hareket daha ekliyorum antrenmanın sonuna. Ama kendimi daha da fazla zorlamalı, hissedemeyecek kadar yormalıyım.

Bir de spor yapmadığım günler için Yoga derslerine başladım bu hafta. Kollarım bir türlü kavuşmuyor tabi. Ve acıyorlar evet. Ama yeterince değil. Çabalamalı, devam etmeli,

kollarımın acısını göğsümle eşitlemeliyim.

Rutin bir şekilde, her akşam yeni bir şişe şarap açıp, dibini görmeden de tıpayı kapatmıyorum.

Kulaklığımı takıp, gözlerimi kapatıp, zihnimden daha yüksek sesle konuşan garip dillerde müzikler dinliyorum. Basa tize kapılıp başka bir yere gidiyorum. Ordayım. Müzik bitene kadar orda.

Durmamalı ritim, bense daha çok kaptırmalı, susturmalıyım aklı.

Biliyorum silmeliyim sabahın altısında uyanıp yüzünü izleyip okşadığım, yanından ayrılamadığım o anı. Biliyorum unutmalıyım kokunu. Biliyorum çöpe atmalıyım artık diş fırçanı. Yıkamalıyım çarşafı. Ve yakmalıyım birlikte süsleriz diye düşünüp aldığım yılbaşı ağacını. 

Ben.. şimdi mutfakta olmalıyım. Sabahları başkaları için kesmeliyim peyniri.

Fotoğraflarda gülümseyip, olmayan zamanlar yerine var olabileceğim başka her hangi bir yerde durmalı, bırakmalıyım başka hiçbir yerde yaşamak istemediğim anları.